Cud dziewiętnasty :)

- Nie może Pani jeszcze wstawać. Organizm jest bardzo osłabiony. Radziłabym zaczekać. - odrzekła wymijająco blondynka w białym fartuchu. Rzuciłam jej spojrzenie przepełnione wrogością i ponowiłam prośbę o odwiedziny u Michaela. - Nie mogę brać na siebie takiej odpowiedzialności. Jeśli coś się Pani stanie zaskarżą mnie. - usłyszałam w odpowiedzi na zadane pytanie.

- Jeżeli zaraz mnie nie wypuścicie sama Was pozwę. Radzę dobrze to przemyśleć. - wyszeptałam z trudem. Dobrze zdawałam sobie sprawę, że była druga w nocy, ale musiałam złożyć mu wizytę. Upewnić się, że wróci do zdrowia. Nikt poza mną i Sandrą w to nie wierzył. Wszyscy obłudnie potakiwali głowami, jakby to miało mu w jakiś sposób pomóc. W oczach pielęgniarki zagościło zawahanie. Jedną z rąk trzymała na klamce, drugą zaś podrapała się po własnym policzku. Westchnęła cicho i niepewnym ruchem otworzyła białe, odrapane drzwi. Złapała mój wózek i pchnęła go w stronę korytarza. Przemieszczałyśmy się dość wolno mijając kolejne salę. Ogarnął mnie wszechobecny sterylny zapach występujący tylko w szpitalach. Znienawidziłam go od kiedy dotarł do moich nozdrzy za pierwszym razem. Kobieta zatrzymała się przy wejściu do pomieszczenia oznaczonego numerem 205. Zmrużyłam powieki i poczułam jak mimowolnie prowadzą mi się pod nimi gorzkie łzy.

W środku niewielkiego pokoju panowała ciemność. Łuna światła wpadła do niego po otworzeniu starych ,,wrót''. Przejechałam o własnych siłach przez próg i zastałam tam tylko odgłos niemrawego pikania nowoczesnego sprzętu. Wszędzie migotały zielone kontrolki. Czułam się jak w jakimś centrum dowodzenia, a nie sali szpitalnej. Istota żeńska, która początkowo była przeciwna mojej idei zamknęła za sobą drzwi. Zamglonym wzrokiem wpatrywałam się w bladą twarz blondyna. Jego szyja była otoczona sztywnym kołnierzem w odcieniu bieli. Ręce bezwładnie wystawały spoza kołdry. Klatka piersiowa unosiła się bardzo rzadko. Miałam ogromne problemy z poruszaniem własnymi kończynami, ale zdobyłam się na sięgnięcie jego dłoni. Pogłaskałam kciukiem jej zewnętrzną część. Dostrzegłam posiniałe obojczyki i przełknęłam głośno ślinę.

To wszystko przeze mnie.. To tylko moja wina.. O ile prościej byłoby gdybym wtedy nie pojawiła się w ich życiu.. Tak bardzo chcę leżeć tam zamiast niego.. Pragnę, aby był zdrowy. Co mam zrobić? Jak cofnąć czas? Wszystko niszczę.. Wszędzie gdzie tylko jestem obecna pojawia się krzywda, strach, śmierć.. Jestem przeklęta. Ludzie powinni mnie unikać.. Może świat byłby choć odrobinę lepszy gdybym w ogóle się nie narodziła? 

Zamknęłam oczy. Wtedy w mojej głowie pojawił się obraz. Widziałam dokładnie dwa jasne, oślepiające wręcz światła, które z ogromną prędkością podążały w moim kierunku. To było jak jakiś tragiczny koszmar. Duże auto pędzące prosto na mnie.. Czy to..? To właśnie się wydarzyło? Miałam taki wypadek? Żadna z tych myśli nie ujawniła się w moim umyśle nigdy wcześniej.. Bóg chciał mi przekazać, że był to tylko przypadkowy zbieg okoliczności?

-Malak... - cichy szept dobiegł do moich uszu i uderzył we mnie z ogromną siłą. Uniosłam powieki. Ponownie zobaczyłam jasną buzię blondyna, którą oświetlał blask księżyca, wdzierający się do pokoju, przez niedaleko znajdujące się okno. Lekko rozwarłam usta w akcie szoku. On się obudził. Nadal to do mnie nie docierało. Kąciki jego ust zadrgały jakbym opowiedziała właśnie jakiś suchy kawał. - Słyszałem wszystko co tutaj się działo.. Nie straciłem świadomości.. Wiem co u mnie diagnozują. - zaczął wlepiając prosto we mnie niebieskie tęczówki, przepełnione doszczętnie ukrywanym bólem. - Domyślam się co mnie czeka. Góra za parę miesięcy opuszczę ten świat. - ponownie eterycznie się uśmiechnął. Słuchałam w osłupieniu każdego słowa wypływającego z jego ust. - Nie zamierzam tyle czekać. Najlepszą opcją będzie jeśli sam to skończę. - nabrałam powietrze do płuc i nie wypuszczałam go przez dłuższy czas. - Nie chcę się męczyć przez kolejne tygodnie. Na razie przy normalnym funkcjonowaniu trzymają mnie te przyrządy. - niemal niewidocznie kiwnął głową w stronę urządzeń. -Jeśli je odłączę.. Odejdę.. Bez bólu... Nic już nie będę czuł... - jego oczy napełniły się przezroczystą, słoną cieczą. Serce biło mi jak oszalałe. Nie byłam w stanie wydusić nawet cichego zaprzeczenia. Umysł pracował mi na najwyższych obrotach, tak że aż w końcu zaczął pulsować, powodując przeraźliwe boleści.

-Nie dosięgam pokrętła.. Przekręć je na 0.. - polecił, a jego powieki opadły szybko w dół. Zaczęłam jak oszalała protestować ruchami rąk. W końcu jedną z nich przytknęłam do ust starając się uspokoić. Druga nadal spoczywała na kończynie Michaela. Z mojego gardła wydobył się cichy jęk. - Będę Ci wdzięczny. Zakończysz to cierpienie.. To nie Twoja wina... Bóg chce mnie u siebie... Proszę.. Taka jest Jego wola.. Błagam Malak.. - ostatni raz urzekł mnie swoim spojrzeniem. Niewidoczna siła sprawiła, że zaczęłam się przekonywać do tej prośby.  Jeśli tego chcesz Boże... Pokieruj moim ciałem. Powierzam je Tobie.. Niewidoczna siła uniosła moją dłoń i ułożyła ją na pracującym urządzeniu. Spowodowałam, że się zatrzymało... Więcej grzechów nie pamiętam ... 

~ ~ ~

Padał deszcz. Cała Austria pogrążona była w mrozie i strudze wody. Od rana lało jak z cebra. Jak na grudzień była to dość rzadko spotykana aura. Pogoda widocznie dostosowała się do humoru i sytuacji. Południowa część kraju przeżywała żałobę. Straszna wiadomość dotarła do całej Europy i wtedy też państwo, z którego pochodził wielki skoczek - Michael Hayboeck - popadło w chandrę. Jedni mówili, że zginął z powodu nieuwagi inni o jego bohaterskim wyczynie. Krążyła bowiem plotka, że uratował on kogoś innego spod kół wozu terenowego. Najbliżsi zgromadzili się w kaplicy. Media i fani otoczyli kościół. Drogi były zamknięte. Innsbruck przepełniony płaczem i smutkiem. Wszyscy od rodziny aż po obcych ludzi przeżywali śmierć blondyna. 

A ja...? Stałam właśnie obok trumny w kolorze mahoniu. Łzy wypłakałam przez ostatni tydzień. Nikt nie był w stanie przełamać mojego cierpienia. Położyłam jedną z bladych kościstych dłoni na jego policzku. Był zimny. Nie mogłam dłużej patrzeć na nieruchomego kuzyna. Wyzuta z emocji opadłam na ławkę stojącą w pierwszym rzędzie. Moje serce wydawało się być uśpione. Nie czułam kompletnie nic.. Totalna pustka. Byłam niezdolna do wykonania jakiegokolwiek gestu. Siedziałam w kościele, a moja dusza już dawno opuściła zajmowane przez ciało miejsce. Docierały do mnie pojedyncze słowa kapłana odprawiającego mszę pogrzebową.. Wszystko legło w gruzach.. Cały mój świat jak domino powoli się przewracał.. Każda ważna rzecz traciła sens. 

Minęło parę godzin. Nie opuszczałam Domu Bożego. Klęczałam, a ręce miałam złączone. Czekałam na łaskę mego Ojca.. Bez odzewu.. Mężczyzna w czarnej sutannie zaczął gasić świeczki oświetlające wnętrze budynku. Spostrzegł mnie kątem oka i zaczął podążać w moją stronę. Usiadł na ławce stojącej obok. 

- Czasami w najmniej oczekiwanym momencie tracimy kogoś ważnego. - zaczął wlepiając wzrok w pozłacany ołtarz. -Myślimy, że to już koniec, iż nic więcej pozytywnego już w naszym życiu nie zagości. Jesteśmy tylko ludźmi. Nie mamy wiele siły. Załamujemy się po byle porażce. Wycofujemy się z drogi wyznaczonej przez Boga. - kontynuował. Sprawił, że mój wzrok powędrował w jego kierunku. - Każdy krzyż na naszych barkach dodaje nam otuchy. Nasz Ojciec chce abyśmy zawsze byli twardzi, głusi na wołanie szatana. Bowiem to on chce Nas przemycić na swoją stronę prowadzącą prosto do piekła. Śmierć bliskich jest dla niego dużym ułatwieniem. Pan Michael odszedł do nieba. Jest mu tam o wiele lepiej. Na pewno chciałby aby Pani była szczęśliwa. Nie można tej woli nie uszanować. - poklepał moje ramię w celu pocieszenia. - Wierzę, że da Pani radę. W końcu kiedyś jeszcze się spotkacie w piękniejszym miejscu niż zepsuta, przesiąknięta wrogością Ziemia. Najważniejsze, aby nigdy nie ogarnęło Panią zwątpienie co do wiary. - zakończył Swój monolog, zostawiając mnie z własnymi myślami. 

Czy to Pan dał mi znak? On tak chciał? Bóg mnie potrzebuje.. Na prawdę pragnie mojego poświęcenia. Jestem gotowa. Na wszystko. Muszę wypełnić przeznaczone zadanie. Muszę podążać wyznaczoną przez Niego drogą, a nic mi się nie stanie. 

Wzięłam do ręki bukiet czerwonych róż. Opuściłam Świątynie. Na dworze panował mrok. Słychać było tylko ciche kapanie wody z rur odprowadzających nadmiar owej cieczy. Żółte światło padało na wejście na cmentarz. Czarna, metalowa brama lśniła pokryta kroplami deszczu. Już po chwili znalazłam się w miejscu pochówka najbliższych zmarłych. Stawiałam każdy krok powoli, rozglądając się ostrożnie na boki. Kiedy byłam w odległości paru metrów  od celu wizyty przepełnionego smutkiem placu, przystanęłam na moment. Przyjrzałam się głębokiemu dołowi wykopanemu specjalnie po to aby umieścić w nim mahoniową trumnę. Zapewne leżała już ona na samym dnie, otoczona z każdej strony ciemną, wilgotną ziemią. Dostrzegłam pewną postać. Szatynkę cicho łkającą nad prowizorycznym grobem Hayboecka. 

Bez wahania ukucnęłam przy niej. Otoczyłam ją własnymi ramionami zupełnie zapominając o naszej początkowej relacji. Lekko spłoszona kobieta przez chwilę nad czymś się zastanawiała, lecz po podjęciu owej decyzji wtuliła twarz w moje ramię. Po upływie 5 minut odsunęła buzię od mojej kończyny i przyjrzała mi się dokładnie. 

-Boję się... Jak mam sobie poradzić bez Michaela? Nie dam rady sama wychować dziecka.. Ja... - nabrała powietrza do płuc i powoli je wypuściła. Jej ciałem zawładnęły dreszcze, a następnie szloch. Wstałam i ułożyłam moją wiązankę na stercie innych kwiatów. Zamrugałam powiekami i wyciągnęłam rękę w stronę załamanej istoty. Niepewnie ujęła ją i podniosła się z wcześniejszej pozycji. Ponownie przyciągnęłam ją do siebie i delikatnie pogłaskałam po głowie. 

W umyśle toczyłam bitwę między własnymi uczuciami, a racjonalnym pomyśle, który krążył w mojej wyobraźni od momentu śmierci kuzyna. Cofnęłam się do tyłu. Uniosłam wzrok ku górze. Niebo wypełniło się małymi, jasnymi plamkami. Wydawało mi się, że gwiazdy ułożyły się w słowo ,,Tak''. Ten impulsywny znak chwycił moje serce w mocnym uścisku. Upewniłam własny rozsądek i powróciłam spojrzeniem do pogrążonej w depresji szatynki. 

-Wychowasz to dziecko razem z jego biologicznym ojcem. Gregor wróci do Ciebie i razem stworzycie rodzinę. Najważniejsze jest dobro tej małej istoty. To pożegnanie, Sandra. Przekaż podziękowania chłopakom. Kocham Schlieriego, ale nie dam rady żyć z takim brzemieniem. Do zobaczenia. - pogładziłam jej ramię i zaczęłam się oddalać. 

To był pomysł zesłany przez Boga. Musiałam wyjechać. Myślałam że kiedy opuszczę ten kraj wróci tu spokój i szczęście. To prawdziwy cud, że mogłam przeżyć tu tak piękne chwilę, a przecież tylko wiara czyni takie cuda. 

************************

Jest i 19. 

Sama cierpiałam, gdy pisałam powyższy rozdział. 

Długo wahałam się czy właśnie tak pokierować tą historię.

Zdecydowałam jednak, że tak musi już być. 

Wróciłam z wyjazdu. 

Pogrążona w melancholii z powodu tęsknoty za poznanymi na koloniach ludźmi, nie mogłam stworzyć nic radosnego. 

Proszę o wybaczenie i szczerą opinię.
Nie wiem co się dzieje z czcionką... Coś mi się psuje chyba...

Pozdrawiam :* <3